Μέσα στην απέραντη νύχτα,
δίπλα στους ήχους των καιρών,
και στων φτωχών μου συνειρμών
την βασανιστική αναμονή..
ένοιωσα τη θλίψη στα μάτια σου,
στα χείλη σου, πικρό το δάκρυ να κυλά
και στην ψυχή σου τον ηλιάτορα να δύει....
Νύχτα βαθειά,
σαν Φλεβάρης κύλησε
και στων κυμάτων σου τ'ακροδάχτυλα
ακούμπησα ένα γλαροπούλι...
Πάλεψα να σου μιλήσω για την άνοιξη,
για τον ερχομό της χαλιδόνας,
της πασχαλιάς την μοσχοβολιά,
του υπέρλαμπρου πρωινού την αναπόληση
και μέσα από μια άνυδρη στιγμή,
να ποτίσω την πέτρα που φύτρωσε στη καρδιά σου..
Κρατώ την λαχτάρα σου στα χέρια μου
και την μικρή μου συγχώρεση
ακουμπώ στο σκαλί της μοίρας σου..
Με τα μάτια ορθάνοιχτα
κοιτώ τη ζωή να μου χαμογελά,
τις μυρωδιές της ευτυχίας
-ανώδυνες κι ανεπαίσχυντες-
να συγκλονίζουν την ψυχή μου
και η καρδιά μου κυλά
μεθυσμένη στο σύμπαν σου...
Δεν είμαι το μέλλον σου,
μα είσαι το παρόν μου Αγάπη..
Νίκος Π.© 2010